Charakterystyka polskich mundurów wojskowych z okresu II wojny światowej

Historia polskiej państwowości, jej przemian i zrywów wolnościowych idzie w parze ze zmianami w umundurowaniu wojsk polskich. Polacy zaczęli kształtować uniformy wojskowe już w XVI wieku. Od tamtej pory przeszły one wiele przemian, aby wspomagać naszych żołnierzy w walkach na wszystkich frontach świata. Jak byli ubrani Polacy walczący w II wojnie światowej?

Początki historii munduru polskiego

Jednostki walczące nie zawsze były zuniformowane. „Przodkami” współczesnych mundurów są zbroje ochronne zakładane na dostosowane specjalnie do tego celu odzienie. Jednolity strój dla wszystkich przedstawicieli danej formacji zaczął je zastępować dopiero w XVI wieku. Taki był początek munduru wojska polskiego.

Jednolite ubiory piechoty określano mianem „barwy”. Różnica polegała nie tylko na zmianie kolorów i krojów. Nowy strój dla wojska był lepiej przystosowany do noszenia i używania broni. Piechota wybraniecka otrzymała stroje niebieskie i błękitne. Piechota łanowa najpewniej nosiła się na zielono.

Dość szybko cechy mundurowe zaczęły przybierać stroje jednostek innych niż wojskowe. Milicja nadworna, oddziały przyboczne książąt, ale też biskupów i magnatów – także zaczęły wykształcać swoje specyficzne uniformy. Dziś możemy oglądać mundury historyczne w filmach i podczas rekonstrukcji.

Mundury z końca II RP

Kształt mundurom zakładanym podczas II wojny światowej przez polskie wojska nadała szeroko zakrojona reforma umundurowania z roku 1936. Wtedy to wprowadzono do użytku kurtkę z czterema kieszeniami i niskim kołnierzem. Była zapinana na siedem guzików i dwie haftki. Ponadto wprowadzono nowy płaszcz, wzory pasów i wężyków generalskich. Rok później zaczęto używać długich trzewików spiętych nad cholewką krótkimi owijakami lub spinaczami, a także spodni dla piechoty. Polowa miękka rogatywka stała się znakiem rozpoznawczym polskich formacji, nie licząc pancernych i lotnictwa.

Lotnictwo bowiem dostało swoje specyficzne umundurowanie: stalowoszare mundury, okrągłe czapki z czarnym otokiem i kurtki z wykładanym kołnierzem, koszule i krawaty oraz długie spodnie. Ogólnowojskowy orzeł otrzymał skrzydła husarskie. Oddziały pancerne dostały kurtki skórzane z sukiennymi kołnierzem i naramiennikami. Umundurowanie polowe zyskało nieco inny odcień khaki, straciło natomiast patki, hafty na kołnierzach, numery pułku na naramiennikach i otoki na czapkach. Z myślą o długich marszach piechota dostała trzewiki podkuwane gwoźdźmi.

Stroje polskie zarówno z czasów II wojny światowej, jak i ponad 200 innych typów umundurowania można nabyć na www.hero-collection.pl.